Intens werk

Het schuim stroomt met het warme water langs haar witte, magere lichaam. Steun zoekend tegen de betegelde muur, zit ze op de douchekruk. Haar ogen gesloten. Ze zucht: “heerlijk zuster, ik heb al 5 weken niet gedoucht..” Ik masseer haar hoofd met shampoo. Het voelt klein, gespannen ook. “Thuis kan ik niet meer douchen, want mijn badkamer is boven, en traplopen lukt al lang niet meer…” Ik knik. “Ik kan niet geloven dat dit de laatste keer is, weet je, ze zeggen wel dat ik ziek ben en dood ga, en het zal wel zo zijn, maar in mijn hoofd ben ik gezond…” “U kunt het niet geloven hè, dat dat waar is…” zeg ik.

Uitgeput ligt ze weer in bed. Ze lijkt nog witter bij de witte lakens.

‘s Middags komt er iemand van het palliatief team. Wat ze graag nog zou willen. “Even op de stoel zitten ‘s morgens, met de krant. En ik wil nog wat dingen afronden op mijn computer.” “Misschien kunnen we u een medicijn geven waar u tijdelijk wat van oppept, dan kan misschien lukken wat u graag nog wilt doen…”

In een warme deken gewikkeld ligt ze op de brancard. Het lijkt net alsof er alleen een opgerolde deken is, met aan het hoofdeind een hoofd. Een flauwe glimlach rond haar mond. Ze gaat naar huis. Voorgoed. “En je weet het hè zuster?” zegt ze. Ik glimlach. Ik weet het eigenlijk niet, maar ik denk aan de verbinding die we hadden daar in de badkamer, en dan weet ik het toch. Woorden zijn een code voor wat we echt bedoelen.

Ik draag mw. over aan de ambulancebroeders en geef hen een overdracht voor de verpleegkundigen van de thuiszorg. En een niet-reanimeren-verklaring, mocht er iets gebeuren in de ambulance. Dan kunnen ze haar laten gaan. Afspraken bij de specialist zijn niet meer nodig.

Nog een laatste groet. Vaarwel. Dag lieve mevrouw. Goede reis.

Een andere patiënt komt me tegemoet. “Zuster kan je even naar mijn infuus kijken, zit het allemaal nog wel goed?” Ik kijk even.

Ik kijk ook nog één keer naar het eind van de gang, maar ze zijn de hoek al om.