Intens werk

Het schuim stroomt met het warme water langs haar witte, magere lichaam. Steun zoekend tegen de betegelde muur, zit ze op de douchekruk. Haar ogen gesloten. Ze zucht: “heerlijk zuster, ik heb al 5 weken niet gedoucht..” Ik masseer haar hoofd met shampoo. Het voelt klein, gespannen ook. “Thuis kan ik niet meer douchen, want mijn badkamer is boven, en traplopen lukt al lang niet meer…” Ik knik. “Ik kan niet geloven dat dit de laatste keer is, weet je, ze zeggen wel dat ik ziek ben en dood ga, en het zal wel zo zijn, maar in mijn hoofd ben ik gezond…” “U kunt het niet geloven hè, dat dat waar is…” zeg ik.

Uitgeput ligt ze weer in bed. Ze lijkt nog witter bij de witte lakens.

‘s Middags komt er iemand van het palliatief team. Wat ze graag nog zou willen. “Even op de stoel zitten ‘s morgens, met de krant. En ik wil nog wat dingen afronden op mijn computer.” “Misschien kunnen we u een medicijn geven waar u tijdelijk wat van oppept, dan kan misschien lukken wat u graag nog wilt doen…”

In een warme deken gewikkeld ligt ze op de brancard. Het lijkt net alsof er alleen een opgerolde deken is, met aan het hoofdeind een hoofd. Een flauwe glimlach rond haar mond. Ze gaat naar huis. Voorgoed. “En je weet het hè zuster?” zegt ze. Ik glimlach. Ik weet het eigenlijk niet, maar ik denk aan de verbinding die we hadden daar in de badkamer, en dan weet ik het toch. Woorden zijn een code voor wat we echt bedoelen.

Ik draag mw. over aan de ambulancebroeders en geef hen een overdracht voor de verpleegkundigen van de thuiszorg. En een niet-reanimeren-verklaring, mocht er iets gebeuren in de ambulance. Dan kunnen ze haar laten gaan. Afspraken bij de specialist zijn niet meer nodig.

Nog een laatste groet. Vaarwel. Dag lieve mevrouw. Goede reis.

Een andere patiënt komt me tegemoet. “Zuster kan je even naar mijn infuus kijken, zit het allemaal nog wel goed?” Ik kijk even.

Ik kijk ook nog één keer naar het eind van de gang, maar ze zijn de hoek al om.

Vrede

Over het creëren van vrede in de wereld door ouderschap
Mededogen zaaien vanaf het begin

Door Jan en Jason Hunt

‘Als we echte vrede willen bereiken in deze wereld, en als we willen strijden tegen de oorlog zelf, laten we dan beginnen met kinderen. Als zij kunnen opgroeien in hun natuurlijke onschuld, zullen we die strijd niet hoeven voeren, zullen we geen vruchteloze, nutteloze besluiten nemen, maar we zullen gaan van liefde naar liefde en van vrede naar vrede, tot eindelijk alle hoeken van de wereld zijn bedekt met die vrede en liefde waarnaar, bewust of onbewust, de hele wereld hongert.’ – Mahatma Gandhi

Wij smachten allemaal naar vrede. Maar vaak lijkt vrede een mooie droom, hopeloos ver buiten ons bereik. In plaats van de vrede waar we allemaal zo naar verlangen, is er strijd in onze families, in onze gemeenschappen, en tussen landen. We verliezen onze hoop op iets mooiers en beters en menen dat er nooit iets zal veranderen. Onze droom van vrede blijft ongrijpbaar.

Het is moeilijk om deze droom op te geven, want hij begon bij onze geboorte. Elk kind straalt wanneer er thuis vrede heerst en is verbijsterd en huilt wanneer vrede ontbreekt. Voor een kind zijn conflicten raadsels. Als kind willen we niet alleen dat iedereen goed met elkaar kan opschieten, we verwachten het. Vrede is wat wij bij onze geboorte verwachten. Zelfs als we volwassen zijn, voelen we ons geschokt en verdrietig bij elk bericht over wreedheid. Nog steeds geloven we dat er vrede kan en zou moeten zijn. Maar we weten dat er elke dag opnieuw en op veel te veel plaatsen onenigheid is, dat er wordt gevochten, gedood, dat er zelfs oorlogen worden gevoerd. Als wij dan als kind allemaal vredelievend zijn, wat maakt ons dan zo verdeeld in ons volwassen leven? Wat gaat er mis? En hoe kunnen we het oplossen?

Elke morgen worden we wakker met hoop op verandering, maar elke dag opnieuw zijn er verdrietige, schokkende verhalen. We zijn verbijsterd, we willen begrijpen wat er mis is gegaan. Het lijkt erop dat onze menselijke natuur zich richt op de meest recente gebeurtenissen, en niet op gebeurtenissen veel eerder in de geschiedenis. We vragen ons af wat er ter voorkoming gedaan had kunnen worden in de dagen voorafgaand aan de tragedie? Welke last-minute interventies zouden een verschil hebben kunnen maken? Wat had er ter plekke anders gedaan kunnen worden om levens te redden?

Er is helemaal niets mis met deze vragen – ze kunnen helpen om geweld in de toekomst te voorkomen. Maar, om de kans op geweld in de basis te verkleinen, zou het constructiever kunnen zijn om te kijken naar de vroegste verbanden, niet de meest recente. Hoewel er veel factoren zijn die tot geweld kunnen leiden, is de beste preventie altijd de vroegste – voorkomen dat de eerste dominosteen valt.

Psychiater Elliot Barker schreef: ,,Hoe zorgen we voor vermindering van het aantal psychopaten of gevallen van psychopathie in onze samenleving?’’ Voor mij is dit dezelfde vraag als: ,,Hoe zorgen we ervoor dat meer mensen in onze samenleving goed ontwikkelde vaardigheden bezitten voor vertrouwen, empathie en genegenheid?’’

Hierbij een aantal mogelijkheden hoe we dit kunnen bereiken:
1 Moedig jonge mannen en vrouwen aan om zorgvuldig te onderzoeken of ze er aan toe zijn om een kind lief te hebben en te koesteren.
2. Bied locale zwangerschapscursussen en steungroepen aan welke focussen op de ouder-kind relatie, zoals de bijeenkomsten van La Leche League.
3. Geef ouders alle steun die ze nodig hebben, zodat ze tijd hebben om verliefd te worden op hun baby – al het andere kan wachten.
4. Herinner ouders aan de aanzienlijke voordelen van borstvoeding, met kindgeleid spenen.
5. Wijs een ieder op het belang van een snelle en meedogende reactie op het huilen van een baby.
6. Moedig ouders aan om hun baby’s gebarentaal te leren, zodat heel jonge kinderen hun gevoelens en behoeften al kunnen communiceren voor ze kunnen praten.
7. Informeer ouders over de voordelen van samen slapen.
8. Promoot het dragen van de baby, in het bijzonder huid-op-huid.
9. Adviseer ouders om onnodige babyspullen, die in de weg kunnen staan bij het ontwikkelen van de ouder-kind band, te vermijden.
10. Help ouders zich te verdiepen in respectvolle alternatieven voor straf, om samenwerking op basis van liefde te bevorderen, in plaats van op basis van angst.
11. Adviseer ouders elk kind een stem te geven, door open en zonder oordelen te luisteren naar wat hun kinderen te zeggen hebben.
12. Onderwijs communicatievaardigheden om de relatie met alle familieleden te verbeteren.
13. Ondersteun educatieve alternatieven, zoals thuisonderwijs en democratische scholen, welke de natuurlijke liefde voor leren bij het kind voeden.
14. Train familie- en relatietherapeuten erin het essentiële belang van waardige, respectvolle bejegening van kinderen te benadrukken.
15. Kom in actie voor kinderen wiens gevoelens en behoeften niet worden gehoord.
16. Voer campagne voor rechten van kinderen thuis, op school, en overal.
17. Het allerbelangrijkste; herinner ouders eraan de gevoelens en behoeften van hun kinderen serieus te nemen en er respectvol mee om te gaan, vanaf de geboorte.

Ouderschapskeuzes zoals dragen, borstvoeden, samen slapen, en troostende reacties op het huilen, bieden het kind vele voordelen. Ze helpen bij het ontwikkelen ​van empathie en emotionele veerkracht, en bereiden het kind levenslang voor op wederzijds respectvolle en vertrouwelijke relaties. Deze opvoedkeuzes bieden ook aanzienlijke voordelen voor ouders zelf; de relatie met hun kind zal gemakkelijker en plezieriger zijn.

We doen allemaal wat we denken dat het beste is voor onze kinderen. Helaas krijgen we vaak misleidende adviezen, zoals bijvoorbeeld slaan, time-outs, inhouden van privileges, en kinderen laten huilen. Hoewel deze adviezen goed bedoeld kunnen zijn, roept dergelijk handelen onvermijdelijk woede en frustratie in het kind op, wat zich kan ophopen in de loop der tijd en kan leiden tot agressief gedrag. Ook kunnen deze praktijken het zelfbeeld van kinderen aantasten, en belemmeren ze het vermogen om zich aan hun ouders en aan anderen te hechten.

Zonder een sterke band met iemand wie ze volledig kunnen vertrouwen, kan een kind dat (thuis, op school, of waar dan ook) is gepest, misbruikt en gefrustreerd, de indruk hebben dat het nergens terecht kan voor steun en begrip. Agressie kan dan de enige uitlaatklep worden om gevoelens van woede, machteloosheid en wanhoop te communiceren.

Volwassenen weten, dat wanneer ze een vriend vriendelijk bejegenen, dit de samenwerking en wederzijdse steun bevordert, omdat ze worden gemotiveerd door liefde, en niet door angst. Bij een kind werkt het niet anders. Ouders die hun kinderen met geduld en empathie bejegenen, leven hen vredelievende en probleemoplossende vaardigheden voor, waar een kind levenslang van kan profiteren.

Het meest constructieve dat we kunnen doen om vrede in de wereld te creëren, is ons richten op de ontwikkeling van empathie in elk kind. Het belang van het vervullen van de behoeften van het kind, met mededogen en begrip, is reeds decennia lang door psychologen en onderzoekers erkend. Laten we iedereen gaan voorlichten over het beslissende belang van de eerste levensjaren. Met het focussen op die eerste jaren kunnen niet alleen tragediën worden voorkomen, ook geeft het onze kinderen de best mogelijke start voor een vreugdevol en zinvol leven.

Dit artikel is vertaald in overleg met de auteur, tevens heeft de auteur toestemming gegeven om deze Nederlandse vertaling te verspreiden. Het oorspronkelijke artikel en bronnen vindt u via onderstaande link.
http://www.naturalchild.org/jan_hunt/peaceful_world.html